De autoroute naar Kühtai doet mij denken aan de Amerikaanse staat Maine: besneeuwde wegen en een smalle rivier gestaag stromend langs de weg. Maar wat mijn verbeelding vooral aanspreekt, is het gevoel omringd te zijn door volledige wildernis. Op ieder ogenblik kon er naar mijn idee wild de weg overrennen. En dat terwijl we ons op slechts 10 minuten afstand van het treinstation van Oetzal begaven. Geen wonder dat de plaatselijke bevolking hier zo van jagen houdt.
Mijn gastheer was een ware Kühtaikenner (een leraar scheikunde uit Innsbruck – letterlijk en figuurlijk geboren op de skipiste van Sölden – die met zijn skipas voor heel Tirol elke topbestemming uit de regio kan bezoeken). Favoriete bestemming van hem en zijn vrienden is en blijft Kühtai, omdat je ‘de beste sneeuw’ hebt direct vanaf het moment dat je uit de eerste skilift stapt (het is daarom niet nodig om hoog te gaan om kwalitatief goede pistes te vinden). De lucht is er helder en fris en er is veel, heel veel ruimte voor iedereen. Ik herinner mij nog goed dat ik, terwijl ik mijn gastheer van de top van de Dreiseenbahn naar de voet van de Gaiskogelift volgde, geen enkele keer moest uitwijken of mijn vaart moest minderen voor een andere skiër. ‘Dus het is waar wat men zegt: het voelt hier echt alsof je in je eigen privé-skioord bent’, dacht ik nog bij mijzelf.
De sneeuw was ook perfect. We begonnen pas om twee uur ‘s middags te skiën, maar de sneeuwlaag was nog steeds koud en glad toen we naar beneden vlogen over de piste. Geen gesmolten sneeuw of plotselinge obstakels van irritante hopen sneeuw die skiërs vaak bijeen schrapen om een minischans te maken waarbij een provisorisch aangelegde ijslaag dient als startbaan. Sterker, de piste is zo egaal en glad dat ik meerdere professionele skiteams (Amerikaanse en Oostenrijkse) onderaan de helling zag trainen.
En vrijwel geen snowboarder te bekennen die in groepjes aan de Jägermeister zitten en luidkeels de boel op stelten zetten. Zij zijn allemaal te vinden in het K-park: de grootste halfpipe van Oostenrijk met allerlei grote en kleine uitstekers en knotserige stukken metaal waarop men allerlei stunts uithaalt. Al fantaserend over deze indrukwekkende attractie verbeelde ik mijzelf genoeg lef te hebben om later die dag een bezoek aan te brengen.
We skieden naar beneden naar de kom van sneeuw waarin het resort is gelegen, omgeven door indrukwekkende witte bergtoppen die doorlopen zover het oog reikt. We hadden de noordelijk gelegen afdalingen afgelegd en waagden ons dus aan de zuidkant. Daar waar de nacht ervoor nog nachtskiën moet zijn geweest. Ik herinner mij nergens rijen mensen. En dan te bedenken dat het een donderdagmiddag in maart was, dus nog steeds hoogseizoen.
Het voelde aan de zuidkant alsof dit ons privé-skioord was. Aan deze kant van de heuvel waren zelfs nóg minder mensen dan aan de noordkant! De afdalingen vanaf de Hochalterbahn waren praktisch leeg en alleen voor ons. En, toen we uiteindelijk met een Weizenbier in de hand het dal van Kühtai overzagen, was het uitzicht werkelijk fenomenaal. Ik voelde dat ik klaar was voor de werkelijk imposant ogende skischansen. Deze zijn hier zó steil dat ze lijken op een startbaan voor speedskiën. Om veilig de afdaling te maken van de 6 meter hoge rand tot aan de grond moet minstens een snelheid bereikt worden van 60 kilometer per uur. De wetenschapsleraar vertelde mij al deze indrukwekkende feiten, en voegde daaraan toe dat ik 43 jaar oud ben, geen helm draag en hij geen enkele zin had om met mij in het ziekenhuis van Innsbruck te belanden. Mijn aanvakelijke enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon.
Al met al waren mijn indrukken van Kühtai zeer goed. Ik heb geskied in ontelbare middelgrote skioorden. Ik heb geprobeerd Kühtai enigszins hiermee te vergelijken, maar dat lukt niet. Kühtai is echt uniek. Er kan hier op heel veel plekken worden geskied en de afdalingen zijn mooi glad. Er zijn geen vervelende obstakels of ander soort hinder – alleen maar een brede, overzichtelijke baan naar beneden. Ik vond het geweldig dat ik mijzelf helemaal alleen waande op de piste. Er heerst hier een andere, relaxtere dynamiek vergeleken met de grotere, meer bekende skioorden. En tegelijkertijd bevindt Kühtai zich op maar 35 minuten afstand van Innsbruck. En dat is natuurlijk het grote voordeel mocht u een vakantiewoning, appartement of huis willen kopen in Oostenrijk: het feit dat het vliegveld zo dichtbij is, betekent dat u, net als ik, al op de dag van aankomst op de piste kunt staan. En mocht u wel genoeg lef hebben om u te wagen op de schans van K-Park: ook het ziekenhuis is in de buurt.
